كتاب حاضر، جزو اولين كتاب‌هايي است كه در زمينه سرمايه فرهنگي منتشر شده است. ازجمله اهداف اين كتاب معرفي سرمايه فرهنگي به سياست‌گذاران، مديران، محققان فرهنگي مراكز تحقيقاتي و دانشجوياني است كه مي‌خواهند به‌صورت هدفمند در تبيين چشم اندازهاي فرهنگي، برنامه‌ريزي فرهنگي و ارزيابي و كنترل نهادهاي فرهنگي-اجتماعي گام بردارند. مطالعه اين كتاب ما را به اين نتيجه رهنمون مي‌سازد كه بايد به فرهنگ و مباني فرهنگي از ديدگاه علمي و بومي نيز توجه خاص مبذول داشت و عدالت فرهنگي را در جامعه ايراني اجرايي ساخت.
اصطلاح سرمايه فرهنگي را اولين بار پي‌يربورديو (١٩٣٠-٢٠٠٢) به ادبيات علوم اجتماعي و انساني وارد كرد. بورديو متفكري است كه موضوع نابرابري فرهنگي و اجتماعي از اهتمامات جدي او بود. بورديو سرمايه فرهنگي را به سه بخش تقسيم مي‌كند: ١-سرمايه تجسم يافته يا مجسم كه با كالبد و بدن فرد مرتبط است و به صورت مهارت و تربيت در فرد ديده مي‌شود. ٢-سرمايه عينيت يافته كه به صورت كالاهاي فرهنگي چون تصاوير، كتاب‌ها، كامپيوتر و هنر بروز مي‌كند.
٣-سرمايه نمادي شده كه از طريق مدارك واقعي و ديگر شواهد پايگاه فرهنگي بازنمايي مي‌شود.
هرچند برخي ديگر از دانشمندان اظهار مي‌كنند سرمايه فرهنگي جزئي از سرمايه اجتماعي است و اعضاي يك اجتماع با پذيرش مبادلات فرهنگي، پيوندهاي اجتماعي را نيز توسعه مي‌دهند، اما بورديوي فرانسوي چندان قائل به اين امر نيست. آنتوني گيدنز مي‌گويد كه شيوه‌هاي گفتاري و رفتاري كودكان طبقه اجتماعي و خانوادگي فرو دست، به ويژه كودكان گروه‌هاي اقليت قومي، با شيوه‌هاي گفتاري و رفتاري مسلط در مدرسه مغاير است. اگرچه نظريات مطرح شده در زمينه سرمايه فرهنگي در جهت ايجاد تمايز و توليد نابرابري است، دانشگاه مي‌تواند شرايطي يكسان فراهم كند تا هر كسي بنابر استعداد و توانايي خود از آن بهره برد.
دكتر رضا صالحي اميري استاد و مدرس دانشگاه پيش از اين آثاري همچون «آسيب شناسي فرهنگي در ايران»، «مفاهيم و نظريه‌هاي فرهنگي»، «ديپلماسي فرهنگي» و «حاشيه نشيني و اسكان غير رسمي» را در كارنامه تاْليف‌هاي خود در نشر ققنوس دارد.