نقد و بررسي قاعده «تسامح در ادله سنن» و کاربرد اين قاعده در مباحث اخلاقي است. در اين پژوهش سعي شده است با رويکردي انتقادي به بررسي مباني اصولي و فقهي قاعده تسامح در ادله سنن و ادله روايي اين قاعده از لحاظ سندي و متني پرداخته شهد و اشکالاتي را که اين قاعده بهويژه در مباحث اخلاقي به وجود ميآورد مورد آسيبشناسي قرار گيرد. در همين راستا نگارنده ابتدا پيشينهاي از اين قاعده در فقه شيعه ارايه کرده و سپس به تقرير مفاد آن پرداخته است. آنگاه به مشکل جريان اين قاعده در مسايل اخلاقي و غيراخلاقي اشاره کرده و تفاوت اخلاق و فقه و اخلاق و آداب و سنتهاي رايج و قابل قبول عرف را بررسي نموده است. وي بر ضرورت نظاممندي دانش اخلاق تاکيد کرده و مشکلاتي را که به کارگيري قاعده تسامح در ادله سنن در اخلاق ايجاد ميکند مانند افتادن در خرافهگرايي، افزايش جرات بر انجام گناه(تجري)، سست شدن تعاليم ديني، عقبماندگي علمي و فرهنگي، بهانه درست کردن براي دشمنان و ايجاد بدعت در سطح جامعه اسلامي را تحليل نموده است.