اين كتاب، مثنوي در «بحر متقارب» و با وزن «فعولن فعولن فعولن فعل فعل» است و دربارة قصص پيامبران، اولياي الهي و امامان شيعه كه در قرن سيزدهم هجري سروده و در 1267 هـ.ق در دارالسلطنة تبريز تصويرگري شده است. شاعر در اين كتاب، پس از ستايش خداوند، نعت پيامبر(ص) و حضرت علي(ع)، داستان‌هايي از زندگي پيامبران و امامان(ع) و قديسان در پنجاه و دو بخش بيان كرده است. مثنوي حاضر، شامل 1200 بيت است و از آفرينش حضرت آدم(ع) تا روز قيامت و كيفر گناهكاران در جهنم را شامل مي‌شود. شاعر در هر بخشِ سرودة خويش، چهل موضوع يا داستان را شرح داده است. مشخّصة اين مثنوي، تأثير بسيار واضح از شاهنامه، عرض ارادت به خاندان ولايت و امامت و توجه شاعر به واقعة كربلا است. با توجّه به زبان، سبك بيان، كلمات و عبارات به كار رفته در «اخبارنامه»، احتمال داده مي‌شود كه اين مثنوي به شيوة نقّالان سروده شده و در مراسم يا مناسبت‌هاي خاص مذهبي در حضور جمع خوانده مي‌شده است.