در کتاب حاضر، کوشش شده پيش‌زمينه‌هاي شکل‌گيري مباحث عرفاني و حکمي دوران صفوي بررسي شود و در خلال آن، به معرفي آثار حکمي، عرفاني و ادبي عارفان و شاعران اين دوره پرداخته شود. دودمان صفوي از سال 907 ق. در ايران فرمانروايي کرده‌اند. پادشاهان اين سلسله دوازده تن بودند که فرمانروايي آنها تا سال 1163 ق. ادامه يافت. در اين دوران گسترش فرهنگ ادبي پديد آمده است. در شعر و ادب اين دوران عشق، عرفان، اخلاق و مذهب تشيع به هم آميخت و سبک هندي در سرايش اشعار در اين دوران رواج يافت. «واعظ قزويني»؛ «وحشي بافقي»؛ «سيد قطب‌الدين محمد نيريزي»؛ «رفيقي دکني»؛ «طالب آملي» و... از شعرا و عارفان نامي آن دوره هستند.