«هوميوپاتي» به عنوان يك روش درماني نوين، در اواخر قرن نوزده و اوايل قرن بيست، در بسياري از نقاط اروپا و غرب رواج پيدا كرد. ليكن در اواسط قرن بيستم با پيشرفت سريع تكنولوژي، هوميوپاتي كم‌كم رو به خاموشي گراييد. هوميوپاتي، بر اين اصول استوار است كه علايم ظاهر شده در فرد مريض، بيماري نيست، بلكه واكنش مثبتي از عضو تحت فشار است كه براي برگرداندن تعادل فيزيولوژي خود انجام دهد. پزشك يا دامپزشك براي كمك به برقراري نظم فيزيولوژيك بيمار، به جاي سركوب اين واكنش‌ها به آن‌ها كمك و آن‌ها را تقويت مي‌كند. در هوميوپاتي سعي مي‌شود ميزان آسيب ديدگي كمتر شود و به بيمار كمك مي‌شود تا در برابر تحريكات منفي و ناسالم مقاومت كند. در هوميوپاتي دامپزشكي، علايمي كه حيوان بروز مي‌دهد، بايد با دقت مورد توجه قرار گيرد، تمامي اين نشانه‌ها جمع‌آوري، تجزيه و تحليل شوند؛ سپس دارويي انتخاب شود كه در تحقيقات گسترده و درازمدت ثابت شده علائم ناشي از اين ماده، همان نشانه‌هاي دام بيمار است. در اين كتاب به روش‌هاي درماني هوميوپاتي در بيماريهاي طيور پرداخته شده و نگارنده، علاوه بر ارائه روش‌هاي درماني مربوط به هر عارضه، نام داروها، تركيب شيميايي و منبع تهيه آن‌ها را بيان نموده است.