«كاشيكاري»، يكي از ويژگي‌هاي مهم معماري ايراني، به خصوص در دوران اسلامي به شمار مي‌آيد كه از طريق آن، نقش، رنگ و بافت خاصي، براي بناها، شكل مي‌گيرد و اين نكته به ويژه در سرزمين ايران كه در بيش‌تر مناطق آن، از مصالح آجر و خشت با رنگ يكنواخت استفاده مي‌شد، براي گسترش جنبه‌هاي زيبايي‌شناسانه و نمادين آثار بسيار اهميت دارد. در اين كتاب، با بررسي آثار كاشيكاري به جاي‌مانده از دوران مختلف تاريخي، تحول اين هنر در معماري ايران، مورد كنكاش قرار گرفته است.