ديوان حافظ مهم‌ترين و گاه تنها كتاب فارسي است كه در خانه‌هاي مردم ايران است. از اين لحاظ بسياري دلبستة اين هستند كه حافظ چنان باشد كه آنها مي‌انديشند و البته معمولا راحت‌ترين راه انديشه را هم برمي‌گزينند، اما كمتر در ديوان او كندوكاو كرده‌اند. زيرا فرض بر اين بوده است كه حافظ عارف بوده و براي شناسايي وي، آگاهي از عرفان كافي است. نويسنده در كتاب حاضر كوشيده است با آوردن نمونه‌هاي بسنده از شعر جواني تا پيري حافظ، دگرگوني انديشة او را در تمام زندگي نشان داده و اين نكته را روشن نمايد كه دست‌ماية انديشة حافظ چيست، متن‌شناسي حافظ؛ سروده‌هاي جواني، ميان‌سالي و پيري او؛ عرفان حافظ و اصطلاحات عرفاني شعر او؛ واژگان مهري در شعر حافظ، غزل‌هاي عاشقانة حافظ و موسيقي شعر او از مباحث مطرح‌شده در كتاب است.