قوم ايراني از اعصار باستان، اعتقاد به پوشيدگي و مستوري زن داشت و حتي خدايان و الهه‌هاي خود را در اوج پاكي و قداست مي‌پرستيد. با قبول دين اسلام نيز، بيش از پيش بر پوشيدگي زنان تاكيد شده است. در دوره‌هاي گوناگون تاريخ ايران بعد از اسلام، هيچ‌گاه زن رسما در امور سياسي مملكتي دخالت نداشته است، مگر در مواردي خاص. كتاب حاضر مشتمل است بر بررسي پوشش زنان در عصر مغول، صفويه، سلجوقي، خوارزمشاهي و قاجار و عوامل سياسي، اجتماعي و فرهنگي گوناگوني كه بر اين مقوله تاثيرگذار بوده است. نويسنده ابتدا به بيان كليات پرداخته و اهداف و روش پژوهش را طرح كرده و سپس به ترتيب به بررسي وضعيت زنان در عهد مغول و صفويه تا قاجاريه پرداخته است. برخي از عنوان‌هاي مطالب كتاب عبارت‌اند از: زنان ايران قبل از عصر مغول؛ دورة غزنوي؛ دورة سلجوقي؛ بانوان در دورة مغول؛ زن ايراني در دورة صفويه؛ وضع پوشش زنان در عصر قاجار؛ ازدواج زنان؛ ظهور ديانت بابي و بهايي و زنان؛ و زنان قاجار در اسارت مناسبات اندروني و بيروني.