رشد بي‌سابقة بلوك‌هاي تجاري منطقه‌اي، يكي از روندهاي مهم بين‌المللي طي سال‌هاي اخير بوده است، به گونه‌اي كه در حال حاضر تقريبا همة كشورهاي جهان عضو يك يا چند موافقت‌نامة تجارت منطقه‌اي هستند. در قارة آسيا نيز، موافقت‌نامه‌هاي دو و چندجانبة بسياري ميان كشورها شكل گرفته است. يكي از بلوك‌هاي منطقه‌اي واقع در آسيا، «موافقت‌نامة بانكوك» است. در اين موافقتنامه كشورهاي چين، هند، كرة جنوبي، بنگلادش، سريلانكا و لائوس حضور دارند. موافقت‌نامة بانكوك يكي از بزرگ‌ترين موافقت‌نامه‌هاي تجارت ترجيحي به لحاظ وسعت، جمعيت، اندازة بازار و سهم در اقتصادجهاني است. به خصوص آن كه حضور چين، هند و كرة جنوبي به اين ويژگي افزوده است. در الحاق ايران به اين موافقتنامه، پرسش‌هاي متعددي دربارة ابعاد، زوايا و گسترة دامنه و اثرات اين الحاق مي‌تواند مطرح شود كه نگارنده در كتاب حاضر در صدد پاسخ‌گويي به آنهاست. وي بدين‌منظور نخست، وضعيت اقتصادي و تجاري هريك از كشورهاي عضو موافقت‌نامة بانكوك را بررسي كرده، سپس، ظرفيت‌ها و پتانسيل‌هاي توسعة صادرات ايران به مجموعة كشورهاي مورد بررسي را ارائه نموده است.