روانكاوي شيوه‌اي درماني و مبتني بر اصولي است كه «زيگموند فرويد» در ابتداي قرن بيستم، بنياد نهاد. اين شيوة درماني، روندي طولاني است كه در آن بيمار به تدريج به ريشة مشكلات و تعارض‌هاي خود پي مي‌برد. روانكاوي بايد در مورد افرادي به كار گرفته شود كه به حداقلي از تكامل و رشد شخصيتي دست يافته باشد. نگارنده در كتاب حاضر، ضمن ارائة تعريفي كلي از روانكاوي و تاريخچة به وجود آمدن آن، مباحثي مانند مراحل درمان روان‌كاوانه، ساز و كارهاي دفاعي، مسير روانكاوي پس از مرگ فرويد، نوفرويدي‌ها و سخن روانكاوي براي انسان معاصر را مطرح كرده است.