نشر دعوت اسلامي در جزيره‌العرب، از همان ابتدا با مخالفت‌هاي گوناگوني از سوي سران نظام شرك و بت‌پرستي مواجه شد و پس از هجرت پيامبر (ص) از مكه به مدينه، يهوديان و منافقان نيز به جرگة مخالفان اين دعوت پيوستند. جنگ‌هاي نسبتا پرشماري كه ميان پيامبر (ص) و مخالفانش به وقوع پيوست و نيز حوادثي هم‌چون: قتل تعدادي از شاعران يهود و قتل عام بني‌قريظه، همواره محل گفت‌وگو و انتقاد برخي از خاورشناسان و منتقدان پيامبر (ص) بوده است. اين گروه، به ويژه در سال‌هاي اخير، با استناد به برخي از گزارش‌هاي نامعتبر تاريخي، پيامبر (ص) را متهم به اعمال خشونت و عدم مدارا با مخالفانش مي‌كنند و نشر سريع اسلام در جزيره‌العرب را معلول جنگ و به كارگيري شمشير از سوي ايشان به شمار مي‌آورند. در كتاب حاضر، ضمن نقد و تفسير ديدگاه مذكور، به بررسي جايگاه و حقوق مخالفان در سيرة نبوي و بيان ميزان بالاي تحمل و مداراي پيامبر (ص) نسبت به مخالفان و دگرانديشان پرداخته شده است.