طنز را بعضي يك شگرد ادبي و بعضي ديگر يك نوع ادبي، مي‌دانند. سروكار طنز با آدمي است و خنده و انديشه مي‌آفريند و هدف آن تغيير و اصلاح رفتارهاي بشري است. كتاب حاضر مجموعه‌اي از مطالب طنزآلود و شوخ‌طبعي‌هاست كه در دو بخش تدوين شده است. در بخش اول500 لطيفه، به نثر موجود است كه متاثر از آموزه‌هاي ديني و عرفاني هستند؛ بخش دوم نيز حاوي 400 لطيفه و بيش‌تر به صورت منظوم است و جنبه‌هاي اجتماعي و انتقادي بيش‌تري دارند و طبعا به هزل نزديك‌تر و عريان‌تر هستند. حكايت‌هاي بخش اول از متون نثر فارسي مثل تذكره‌الاولياء عطار، شطحيات روزبهان بقلي شيرازي و جوامع الحكايات عوفي برگزيده شده‌اند. منابع بخش بعدي هم آثاري چون تذكره‌الشعراي دولتشاه سمرقندي، تحفة سامي و ديوان شاعران مختلف هستند.