شيعه همان گروهي از ياران رسول خدا (ص) بودند كه در زمان حيات پيامبر (ص) اصول و فروع را از قرآن و سنت فرا گرفتند و پس از رحلت آن حضرت، بزرگ‌ترين مرجع در اين امور را حضرت علي (ع) و ديگر جانشينان وي مي‌دانستند. اما پس از شهادت حضرت علي (ع) و روي كار آمدن خلفا، شيعيان در بيش‌تر زمان‌ها مورد اذيت و آزار قرار گرفتند. در ايران نيز، اوضاع سياسي، اجتماعي و مذهبي مردم به ويژه شيعيان مناسب نبود. اما در قرن هفتم هجري، پس از حملة مغولان و كشت و كشتار و حكمراني يكصدسالة آنها بر ايران، نقش علماي برجستة شيعه و استدلالات متقن آنها در اين دوران، به تغيير در نگرش و گرايش‌هاي ايلخانان مغولي، بسيار حائز اهميت است، تا جايي كه بعضي از ايلخانان مغول به دين اسلام و مذهب تشيع روي آورند و تا حدي در گسترش و رشد مذهب تشيع تاثيرگذار بودند. نگارنده در كتاب حاضر، ضمن معرفي مختصر مذهب شيعه از آغاز، و سير شكل‌گيري و تكوين آن تا عهد مغولان، به بيان برخي عوامل تاثيرگذار در روند تاريخي و گسترش آن در ايران عهد ايلخانان و به ويژه در دورة اولجاتيو، ايلخان مغول پرداخته است.