تحقيقي در زمينه الگوهاي رفتار با «طبيعت» (محيطزيست) از ديدگاه قرآن و سنت است. در اين اثر ضمن بررسي چالشهاي اساسي در عرصههاي زيستمحيطي و بحرانهايي که بشر امروز در اين زمينه با آن روبهروست، به بحث درباره جهانبيني اسلام در زمينه نحوه برخورد با طبيعت و توجه ويژه مکتب اسلام به محيطزيست پرداخته شده و عدم استفاده بهينه از طبيعت و اسراف از اين منظر مورد نقادي قرار گرفته است. آنگاه به لزوم تعامل انسان با جامعه (بهداشت عمومي) و تعامل او با ساير جانداران و نباتات از ديدگاه قرآن و سنت اشاره شده و جايگاه حقوقي و فقهي مباحث محيطزيست و قواعدي از جمله قاعده لاضرر، قاعده اتلاف، قاعده تسبيب و قاعده ملازمه که بر اساس آنها بايد برخورد مناسبي با طبيعت صورت گرفته و در قبال استفاده صحيح مسووليتپذير باشيم مورد تجزيه و تحليل قرار ميگيرد.