جرايم عليه تماميت جسماني از زمره جرايم خشونت آميز مي باشند. اين جرايم عليه جسم و جان، يعني عليه آنچه كه برخلاف مال) تنها دارايي واقعي انسان و جزئي از وجود اوست، ارتكاب مي يابند. از اين رو، از قديم الايام در نظام هاي حقوقي مختلف مجازات هاي سنگيني براي مرتكبان اين دسته از جرايم پيش بيني شده است. اين سخت گيري در قانون حمورابي، به عنوان قديمي ترين قانون مدون بشر كه سابقه اي چهار هزار ساله دارد، در شريعت موسي (عليه السلام» و ساير اديان، در قوانين حاكم در تمدن هاي قديمي (مثل ايران و روم باستان) و نيز در قوانين امروزين كشورها مشاهده مي شود.
بديهي است، هرگاه صدمات وارده به مرگ قرباني بيانجامد، به ويژه آنجا كه مرتكب چنين نتيجه اي را به طور مستقيم يا غيرمستقيم قصد كرده باشد، بر شناعت و زشتي عمل افزوده مي شود، و برچسب قاتل بر پيشاني مجرم نقش مي بندد. قتل، انسان را از عزيزترين دارايي وي، يعني حيات، محروم مي سازد، و تنها جرمي است كه صدمه ناشي از آن غيرقابل جبران است. حتي در صدمات جسماني دائمي، قرباني ادامه حيات ميدهد و چه بسا، با دريافت غرامت قابل توجه، بتواند زندگي شاد و پرثمري را در پيش گيرد. ليكن، مرگ صدمه نهايي و غيرقابل جبران است و آثار آن نه تنها بر خود شخص بلكه بر دوستان و خانواده وي و حتي بر جامعه قابل توجه مي باشد. شناعت و زشتي قتل، علاوه بر جلب توجه شارعان مذاهب و قانونگذاران جوامع، موجب توجه ويژه ارباب جرايد و رسانه ها و سازندگان فيلمها و سريالها به آن شده است.