آواشناسي يكي از شاخه‌هاي زبان‌شناسي و بر سه نوع است: آواشناسي توليدي، صوتي (آكوستيك) و شنيداري در آواشناسي توليدي، آواي زبان را بر اساس اندام‌هاي گفتاري توصيف مي‌كنند. در آواشناسي صوتي، ويژگي‌هاي فيزيكي آواهاي زبان بررسي مي‌شود. آواشناسي شنيداري نيز، مربوط به نحوة ادراك آواها است و بيش‌تر با روان‌شناسي زبان پيوند دارد. امروزه براي بررسي آواشناسي لازم است پيشينة آواشناسي در پيشينة مطالعات زبان جست‌وجو شود. بدين‌منظور، در اين كتاب، آواشناسي در محدودة زماني حدود قرن ششم قبل از ميلاد تا قرن پانزدهم ميلادي بررسي شده است. نخست دربارة يونان، روم، هند و دانشمنداني كه در آن كشورها و در آن دوره، زبان را بررسي كرده‌اند، بحث شده است. سپس مطالبي دربارة اوضاع اجتماعي ايران، پس از ورود اعراب، زبان علم و چگونگي مطالعات دستوري آورده شده است. در پايان، آواشناسي در سرزمين‌هاي اسلامي بررسي و آثار دانشمندان در حوزة آواشناسي زبان عربي و آواهاي زبان فارسي در قرون اولية هجري ارزيابي و شرحي بر آنها داده شده است؛ ضمن آن كه، سهم دانشمندان ايراني در تكوين آواشناسي نيز در همين مقال مشخص گرديده است.