علي ابن ابي‌طالب (ع) داماد و پسر عم پيامبر، نخستين امام شيعه، و چهارمين خليفة جامعة نوپاي اسلامي بود. پيامبر او را «باب» شهر علم مي‌خواند و حقيقتا علي (ع) مهم‌ترين و تنها مرجع مهم روحاني و عقلاني در اسلام بعد از حضرت محمد (س) است. كتاب حاضر كه از سه بخش تشكيل شده، نه تنها مقدمه‌اي بر انديشه‌هاي يكي از برجسته‌ترين و اصيل‌ترين شخصيت‌هاي دين اسلام است، بلكه تبيين روحانيت و معنويتي است كه شالودة گفتمان اخلاقي و عملي اسلام را پديد مي‌آورد. نگارنده در بخش نخست شخص علي (ع) و به شيوه‌اي كلي روحانيت او را با توجه خاص به طارمه‌هاي روحاني و اخلاقي عقل در تعاليم او معرفي مي‌كند. در بخش دوم، تصور قدسي علي (ع) از عدالت را مطرح مي‌سازد و از نامة معروف آن حضرت به مالك اشتر به عنوان نقطة شروع بهره مي‌گيرد. در بخش سوم نيز موضوع تحقيق روحاني از راه ذكر الله را كه كانون روية عارفانة صوفيان است به بحث مي‌گذارد.