اگر تمام زندگي سرشار از خوشي و راحتي شود و مشكلي در راه نباشد، انسان دچار توقف و استمرار بدون جهش و هيجان مي‌شود و چون انسان موجودي دو قطبي است و وجود هر قطب براي رشد و تعالي معنوي ذهن آدمي لازم است، اگر همه‌چيز خوب و رو به راه باشد و اين حركت در تمام زندگي انسان ادامه پيدا كند، به تدريج همه‌چيز عادي شده و انسان دچار درد بي‌دردي مي‌شود. نگارنده در يكصد و نهمين شماره از مجموعة «روانشناسي خودماني» به زبان ساده، به جنبه‌هاي مختلف روانشناسي درد بي‌دردي مي‌پردازد و علل و راه‌هاي مقابله با آن را بررسي مي‌نمايد.