انديشة انسان‌ها به صورت كلام بر زبانشان جاري و رفتارها را سبب مي‌شود. سپس اين رفتارها به عادت تبديل شده و مجموعة عادات، منش را در انسان به وجود مي‌آورد. پس وقتي انسان حرف مي‌زند، در واقع ذهنياتش را در قالب كلام بيرون مي‌ريزد كه اين كلام روي ديگران تاثير مي‌گذارد، يعني با تغيير زيست‌شناسي بدن فرد، حالت ديگري در او به وجود مي‌آورد كه باعث مي‌شود رفتار ديگري را در پيش بگيرد يا از كلمات ديگري استفاده كند. بنابراين انسان با كاربرد كلمات مي‌تواند در ذهن خود و ديگران ايجاد اضطراب و اندوه كند يا تغييرات مثبتي را به وجود آورد. نگارنده در يكصد و سومين مجلد از مجموعة «روانشناسي خودماني» به زبان ساده، به جنبه‌هاي مختلف روانشناسي سلامت زبان مي‌پردازد و انواع آفت‌هاي زبان و راه‌هاي جلوگيري از آن را بيان مي‌كند.