اين كتاب به تاريخ نگارگري ايران در دوره‌ي اسلامي اختصاص دارد. نگارنده در بررسي كتاب بر اساس تاريخ و مكاتب نگارگري متكي است كه عمدتا جنبه‌هاي زيباشناختي را در روند تاريخ با نگاهي برون‌گرايانه وجهه نظر خود قرار مي‌دهد. مطالب كتاب با بررسي هنر نگارگري عصر سلجوقي آغاز مي‌شود و بر اساس سلسله‌ها و خاندان‌هاي حكومتگر تا پايان دوره‌ي قاجار را دربرمي‌گيرد. طبقه‌بندي مكاتب نگارگري در كتاب بر اساس دوره‌هاي پادشاهي است و در هر دوره مكاتب شهرهاي مختلف نظير شيراز، هرات، مشهد و اصفهان بررسي مي‌شود. در مطالعه‌ي نگارگري هر دوره، ويژگي كلي دوره، ويژگي زيباشناختي، نگارگران و نسخه‌هاي مصور مكتب و احيانا عناصر تاثيرگذار بر آن بيان گرديده است. نگاهي به تاريخ هنر نگارگري در ايران دوره‌ي اسلامي گوياي ارتباط تناتگ بين تحولات باطني در انديشه‌ي اسلامي و نگارگري ايراني اسلامي است كه موجب سير صعودي تعميق زيباشناختي در روند تاريخي در زمينه‌ي هنري شده است. نويسنده ورود عرفان و عشق به عرصه‌ي نگارگري را در ارتقاي مضامين از سطح به عمق و از ساحت طبيعت به فوق طبيعت موثر مي‌داند.