نگارنده در اين كتاب سعي دارد ضمن بررسي جهان‌بيني و شعر نيما يوشيج، چگونگي پيدايش نظامهاي شعري را نيز ارزيابي كند. بدين‌منظور نخست، به اختصار، پيش‌فرض‌هاي نظري خود را دربارة شعر نيمايي مطرح و سپس شعر عروضي فارسي و آن‌گاه شعر مشروطه را كه آن را مقدمه يا پيش‌درآمد شعر نيمايي مي‌داند، بررسي مي‌كند. وي در ادامه مي‌كوشد اين نكته را بازگو كند كه مهم‌ترين اقدام شاعران مشروطه اين بود كه آنان توانستند پس از انقلاب، مفاهيمي نظير آزادي بيان، حقوق بشر، ميهن‌پرستي، تجدد و... را كه از طريق نثر، وارد فضاي فرهنگي ايرانيان شده بود وارد شعر فارسي نيز بكنند. پس از آن ضمن بيان اشتراكات نيما با كار شاعران مشروطه به تحليل نوآوري‌هاي او در شعر، و بحث مختصري دربارة رمانتيسم، فردگرايي و نهضت سمبوليسم مي‌پردازد؛ ضمن آنكه چند شعر نيما را نقد و در پايان نيز زندگي‌نامة كوتاهي از او و فهرستي از عناوين اشعار او را عرضه مي‌كند. در اين فهرست علاوه بر عنوان شعرها، تعداد مصرع‌ها، سال سرايش و نيز قالب هر شعر ذكر شده است.