مسعود سعد سلمان ـ شاعر قرن پنجم هجري ـ روي هم رفته 18 سال در زندان‌هاي دهك، سو، ناي و مرنج بوده است. مسعود علاوه بر بيان حال كلي خود در زندان از قبيل اندوه فراوان، خميدگي قامت، ضعف چشم و...، كه ممكن است با حال هر زنداني ديگر مشابه باشد، جزئيات فراواني از زندگي خود را وصف كرده كه به لحاظ مختلف قابل توجه است. نكتة جالب اين است كه مسعود سعد در اين زندان‌ها همواره امكان آن را داشته است كه شعر بسرايد... شعرهاي او از زندان بيرون مي‌رفته و شعر برخي از شاعران در مدح او به زندان مي‌رسيده است. در شعر او از طرفي مختصات سبك خراساني از قبيل ويژگي‌هاي زبان فارسي كهن و از طرف ديگر مختصات سبك عراقي از قبيل توجه به بديع معنوي مثل ايهام و استفاده از ابزارهاي بياني چون تشبيه و استعاره ديده مي‌شود. كتاب حاضر پس از بررسي شعر مسعود سعد و شرح زندگي وي به شرح پاره‌اي از عقايد، قطعات و رباعيات وي اختصاص يافته است.