از اواخر عصر اموي به بعد، زبان عربي به تدريج حالت خلوص خود را در شهرهاي بزرگ عربي از دست داد تا آن كه سرانجام در عصر عباسي تبديل به لهجه‌هاي عاميانة گوناگوني گرديد كه آثار آنها امروزه در كشورهاي عربي مشهود است. البته اين به دليل درآميختن عرب‌هاي ساكن اين شهرها با طوايف غيرعرب از قبيل ايراني‌ها و ترك‌ها بود كه در نتيجة غلط‌گويي در اعراب كلمات و اشكال و معاني الفاظ روزافزون گرديد. اين پديده بسياري از دانشمندان زبان عربي را بر آن داشت تا براي جلوگيري از حركت رو به رشد اين معضل، تاليفاتي پديد آورند. از جمله اين مولفان، دانشمندي با نام ابوسعيد محمد بن علي بن عبدالله العراقي است. او نيز كتابي در لحن عاميانه دارد. اثر حاضر از وي، به امثال عربي اختصاص يافته است. اين تاليف به اعتقاد نگارنده از اين لحاظ كه غير از او كسي كتابي در زمينة لحن در امثال عربي ‌تاليف نكرده يگانه است. او كتاب را به يكي از روساي عصر خود با نام «امين‌الدين ابوالقاسم نصربن حسن بن صفار» هديه كرده است. مولف در مقدمه وعده داده است كه نخست شكل درست هر مثل را ذكر خواهد كرد و سپس به شرح و جاي صحيح كاربرد آن اشاره خواهد نمود؛ اما او به همة اين وعده‌ها در همه‌جا وفا نكرده است. اثر حاضر به تصحيح «نزهه الانفس و روضه المجلس» بر اساس نسخة كتابخانة وزيري شهر يزد به شمارة 12678 اختصاص يافته است.