«از اعماق» مهم‌ترين و طولاني‌ترين نامة «اسكار وايلد» ـ نويسندة برجستة قرن نوزدهم ـ محسوب مي‌شود و از قانون كلي حاكم بر نامه‌نگاري‌هايش مستثني است. او اين نامه را در سه ماهة پاياني دوران حبس خود (ژانويه ـ مارس 1897) در زندان ردينگ خطاب به «لرد آلفرد داگلاس» ـ دوست نزديكي كه در نتيجة رفاقت با او به زندان افتاد ـ نوشته است. او در اين نامه به مرور خاطرات اين دوستي و شرح پيامدهای ناگوار آن مي‌پردازد و با اشاره به تفاوت‌هاي ديدگاه خود و داگلاس، دلايل و انگيزه‌هاي خود را براي تداوم بخشيدن به اين رابطه توضيح مي‌دهد. وايلد در عين حال كه اين نامه را به قصد گفت‌وگو و ارتباط با داگلاس نوشته، اما از طريق آن سير تحول زندگي خويش را بيان مي‌كند.