مجموعه‌هاي داستاني و نقل‌قول‌هاي عرفاني متعلق به قشر يا قوم خاصي نيست و مي‌توان رگه‌هاي آن را در ادبيات جهان با اندكي موشكافي دريافت. آن‌چه امروز ادبيات قومي ناميده مي‌شود، زيرساخت باارزشي از ادبيات عرفاني به شمار مي‌آيد. پژوهش در زمينة مردم‌شناسي بومي ايرانيان گوياي اين مطلب است كه مثل‌ها و حكايات در بازگو كردن گفتارهاي حكيمانه و معاني صوفيانه نقش اساسي را ايفا كرده است. اين مجموعه حاوي حكايات عرفاني و اخلاقي از شخصيت‌هاي برجستة پارسي‌زبان به همراه شرح حال و زندگي‌نامة آنان است. از جمله اين افراد مي‌توان مولوي، سعدي، غزالي، عطار نيشابوري، ناصرخسرو قبادياني، خواجه‌عبدالله انصاري، ابوسعيد ابوالخير، عين‌القضات همداني، محمد عوفي، شبلي، سوزني سمرقندي، و حمدالله مستوفي را نام برد.