راه‌يابي ايرانيان به دستگاه خلافت عباسيان، به دليل نياز خلفا به آنها در تاسيس ديوان‌ها و فعاليت در امور كشورداري و كمك آنان به جلوس عباسيان، انگيزة مهمي براي فراگيري علوم عربي در بين دانشمندان ايراني شد. زيرا ايرانيان در ايجاد زندگي سياسي و اجتماعي و فنون ادبي جديد، از بنيادگزاران بودند؛ به خصوص دوران اول عباسي كه دورة غلبة نژاد ايراني و نفوذ قطعي آن قوم در دربار بني‌عباس بوده است. اما از عهد خلافت معتصم، مقدمات تسلط تركان و شكست قدرت ايراني فراهم شد و بر اين اساس مي‌توان يكي از عوامل عمدة انحطاط و ضعف دولت عباسي را در دوران دوم، دخالت نكردن ايرانيان در امور خلافت دانست. تحقيق حاضر با هدف شناساندن تاثير ادباي ايراني در تحول و توسعة ادبيات عباسي، نيز معرفي سبك نويسندگان ايراني در ادب عربي و نشان دادن ارتباط بين ادب فارسي و عربي و تلاش قوميت‌هاي مختلف در تحول ادبيات عربي به نگارش درآمده است.