زماني فرد خود را به مريضي مي‌زند تا از ديگران امتياز بگيرد و هم‌چنين زماني سعي در حفظ بيماريش دارد. به اين حالات تمارض گفته مي‌شود كه سرايت بيماري بدون ميكروب و از طريق رفتارهاي غلط بيمار صورت مي‌گيرد. فردي كه تمارض مي‌كند، بيماريش را وسيلۀ اعمال ديكتاتوري خويش قرار داده و با ترساندن ديگران از مردنش همه را ساكت مي‌كند. در اين مواقع افراد خانواده بايد بدانند كه چه رفتار بالغانه‌اي بايد در برابر رفتار كودكانۀ وي داشته باشند. نكتۀ قابل توجه آن است كه با نصيحت، محكوم كردن تمارض‌كننده، يا مهرباني افراطي به او مشكلي حل نخواهد شد. نگارنده در چهلمين مجلد از مجموعۀ «دانشگاه زندگي» جنبه‌هاي رفتاري شخص تمارض‌كننده و واكنش مناسب اعضاي خانوادۀ او را در قالب مباحث روانشناسي تمارض به زبان ساده بررسي كرده است.