باستان‌شناسان، دورۀ پيش از تسلط سلطۀ هخامنشي را با معيار قرار دادن پيشرفت‌هاي بشري در تحقيقات باستان‌شناسي «عصر آهن» ناميده‌اند. عصر آهن، كه در زمان‌بندي تاريخي سال‌هاي 1450-800 ق. م را دربردارد، دوره‌اي است كه آدمي به اين فلز پراهميت دست يافت و توانست از آن براي ساختن ابزار بهره جويد. كتاب حاضر به تفصيل به نتايج بررسي‌هاي باستان‌شناسي در عصر آهن اختصاص دارد. نويسنده سخن خود را با مسائل و موضوعات مرتبط با اقتصاد و معيشت مردم در عصر آهن آغاز و سپس به فناوري در عصر آهن ايران و شناخت حوزه‌هاي مختلف آن هم‌چون تپۀ سگزآباد، شمال و شمال غرب ايران و زاگرس مركزي اشاره مي‌كند. آنچه كه در اين مبحث اهميت دارد پيشرفت فناوري دوران‌هاي ديگر مثل دورۀ سنگ، مس و مفرغ هم‌زمان و در كنار فناوري عصر آهن است. توجه به نحوۀ زندگي و اعتقادات مردم در اين عصر از ديگر موضوعات كتاب است تصاويري از آثار به دست آمده از اين دوره در انتهاي كتاب ضميمه شده است.