يكي از شيوه‌هاي تنظيم و طبقه‌بندي قصه‌ها، تجزيه و تحليل ساختار و قالب اين آثار است. اين شور كه پس از شكل‌گيري و رواج نظريه‌هاي فرماليستي و ساختگرايي به وجود آمد، از يافته‌هاي زبان‌شناسي نيز در تعيين حدود و دسته‌بندي قصه‌ها بهره گرفت. نخستين‌بار «ولاديمير پراپ» ـ محقق روسي ـ اين شيوه را دربارۀ قصه‌هاي پريان روسي آزمود. قصۀ پريان يا «افسانۀ جادويي»، داستاني است كه در جهاني غيرواقعي رخ مي‌دهد، مكان و شخصيت‌هاي معين ندارد و سرشار از رخدادهاي شگفت و باورنكردي است. پراپ در بررسي افسانه‌هاي جادويي روسي به اين نتيجه رسيد كه شخصيت‌هاي قصه‌ها مختلف‌اند، اما كارهايي كه انجام مي‌دهند از شمار معيني تجاوز نمي‌كند. پراپ واحد سازندۀ روايت را كاركرد ناميد؛ كاركرد، يكي از شخصيت‌هاي قصه است. پراپ پس از تعيين كاركردها و استخراج مصاديق آنها، به راه‌های محتمل تركيب و حركت‌هاي موجود در قصه‌ها پرداخت. با آن كه شيوۀ پراپ حركتي ابتكاري محسوب مي‌شد، اما ضعف‌ها و كاستي‌هايي در آن وجود داشت. كتاب حاضر به بررسي ريخت‌شناسي 100 افسانۀ جادويي با استناد به شيوۀ پراپ اختصاص يافته است. با اين تفاوت كه به جاي هشت كاركرد اصلي مورد نظر پراپ، در كتاب تنها يك كاركرد اصلي ذكر شده و آن «بروز مشكل» است. با بروز مشكل كه بدون استثناء در تمام افسانه‌هاي جادويي وجود دارد، داستان به جريان مي‌افتد.