بيماريهاي درمان‌ناپذير، بيماري‌هايي هستند كه با وجود پيشرفت‌هاي موجود در علم پزشكي، راه درمان آنها شناخته نشده و ممكن است هيچ درماني نداشته باشند. زمان زيادي كه صرف بيماريهاي وخيم مي‌شود و عوارض جانبي روش‌هاي درماني باعث مي‌شود، نتايج نامطلوب بيماري، بر شخص بيمار و خانواده و همراهانش تاثير گذارد. در پزشكي، اصل بر اين است كه پزشك درمانگر، با آماده كردن بيمار و داشتن برخورد حرفه‌اي، خبر بيماري را به او بدهد. براي مخفي كردن بيماري هرگز نبايد به بيمار دروغ گفت. اطرافيان بيمار بايد به طور پيوسته با پزشك درمانگر او رابطه و مشورت داشته باشند تا خطاهاي رفتاري خود با بيمار را اصلاح كنند. آنها بايد با بيمار همدردي و همدلي كنند اما در احساس ترحم هرگز زياده‌روي نكنند. نزديك شدن به فرد بيمار به او احساس اتكا و امنيت مي‌دهد، اما فكر و عمل كردن به جاي او درست نيست. فعاليت‌هايي مانند تغذيه، خواب، روابط اجتماعي و روابط جنسي، كه آهنگ طبيعي فعاليت‌هاي روزمره را حفظ مي‌كنند، باعث تخليۀ بخشي از فشارهاي حاصل از بيماري در بيمار مي‌شود و به او آرامش مي‌دهد. فرد بيماردار نيز بايد مراقب تغذيه، تفريح و خواب خود باشد تا بتواند انرژي خود را در درازمدت حفظ كند. بيست و نهمين مجلد از مجموعۀ «روان و زندگي» حاوي پرسش‌ها و پاسخ‌هايي ساده در خصوص بيماران داراي بيماريهاي سخت درمان، برخورد پزشك معالجه‌گر با آنها و رفتارهاي بيماردار در مقابل آنها است.