شيراز يكي از پرسابقه‌ترين شهرهاي ايران است. اين شهر در زمان ساسانيان رسما تاسيس شد و پس از حملۀ اعراب و آغاز دورۀ اسلامي ايران نيز موقعيت ممتاز خود را حفظ كرد. حكومت‌هاي سراسري و محلي ايران همواره اين شهر را به عنوان مقر اصلي حكومت يا يكي از شهرهاي اصلي مد نظر داشتند. از همين رو شيراز بناها و آثار تاريخي بسياري را در خود جاي داده است. يكي از قديم‌ترين اين بناها بناي مسجد عتيق است. اين بنا در سال 281 هـ . ق به دسته عمروليث صفاري احداث شد. تقدسي، اصطفري و بسياري از جغرافيدانان ديگر در كتاب‌هاي خود از آن ياد كرده‌اند. در زمان حكومت محلي سلغريان، كه خراجگذار سه دولت سلجوقي، خوارزمشاهي و ايلخاني بودند، اين بنا مورد توجه بسيار قرار گرفت و اجزاء بسياري به آن اضافه گشت. واليان شيراز در عهد تيموري و صفوي نيز به اين بنا پرداختند. اين مسجد در حال حاضر در دست تعمير و مرمت است. كتاب حاضر به معرفي اين بنا اختصاص دارد و در سه بخش «مسجد عتيق و شيراز»، «مسجد عتيق در منابع مكتوب و كتيبه‌ها» و «سرگذشت مسجد عتيق از وجه معماري» تنظيم شده است. بخش‌هاي بعدي دو ضميمه است. ضميمۀ الف توصيف مسجد عتيق و ضميمۀ ب حاوي فهرستي از كتيبه‌هاي آن است. تصاوير بسياري از نقاط مختلف بناي مسجد نيز در انتهاي كتاب افزوده شده است.