وجه تسميۀ صوفيه آن است كه صوفي از كلمۀ صوف مشتق شده و صوف پشم است و صوفي، كسي كه پشمينه مي‌پوشد. هر صوفي بايد از كليۀ علايق نفس قطع اميد كند، به حفظ دقايق بكوشد و ادارك حقايق را مد نظر داشته باشد. هر مريد بايد به پيري اقتدا كند. انتساب مريدان به مشايخ از سه راه حصول مي‌يابد: از طريق فرقه، تلقين ذكر، و صحبت. مراحل سلوك را به «تخليه» از هواي نفس «تحليه» به طهارت روان و «تجليه» يا شايستگي تجلي‌گاه حضرت حق بودن، تقسيم كرده‌اند. صوفيان خود را اهل حق، باطن، حقيقت و طريقت، و اهل شريعت را اهل ظاهر و اهل رسوم دانسته‌اند. صوفيه، حقيقت و طريقت را بالاتر از شريعت مي‌دانند و شريعت را پوست و طريقت را مغز تصور مي‌كنند. اين كتاب، فرهنگ‌نامه‌اي است مشتمل بر 534 مدخل كه نگارنده طي آن با استفاده از منابع متعدد تصوف، فرق صوفيه را از شبه‌قارۀ هند تا شمال آفريقا برمي‌شمرد، دربارۀ خاستگاه فكري، جغرافيايي و تاريخي آنان توضيح مي‌دهد و نيز نام‌ها، واژگان و اصطلاحات مرتبط را معرفي مي‌كند.