اين گفتار مجموعه‏اي از نكته‏هاي اخلاقي و تربيتي و عرفاني است كه از متون ادبي و منابع ديني استخراج شده است. متوجه ساختن مخاطبان به اهميت و عظمت آخرت در آياتي از سوره‏هاي انعام, مؤمنون و آل عمران و دو روايت از پيامبر اكرم (ص) و حضرت علي (ع) همراه با تمثيل‏هايي برگرفته از اشعار صائب تبريزي, جامي و مولوي و فردوسي، مطالبي است كه صفحات نخست كتاب به آن اختصاص داده شده است. نويسنده سپس درباره واژه‏هاي آزار, اتحاد, احترام به والدين و اخلاص سخن گفته است و به آيات و احاديث, تمثيل‎ها و ضرب‏المثل‏هاي فارسي, حكايتي از گلستان سعدي و ديگر متون ادبي و تاريخي اشاره مي‎نمايد. واژه‏هاي ديگري چون ادب, اسراف, امانتداري، بخل، پاكيزگي, پشيماني, تربيت, تكبر, توبه, بخشش, حق‏الناس, حيا و خشم هر يك داراي مفهوم و پيام خاص تربيتي و انساني است كه با استناد به منابع چهارگانه بالا به آنها پرداخته مي‎شود. وي در صفحات پاياني، كلمه‏هاي متنوعي چون عزت و ذلت, فريب, فقر, قرض, قضاوت, كينه‏توزي, گذشت, مدارا, مرگ, مشورت, موعظه, مهمان‏نوازي و همسايه‏دوستي را با استناد به قرآن, حديث, تمثيل و اشعارالحكايات تشريح كرده كه در مورد هر يك از آنها حداقل يك نكته ظريف تربيتي, اخلاقي و آموزشي به چشم مي‏خورد.