حضرت امام حسن (ع) در نيمۀ ماه مبارك رمضان سال دوم هجري در مدينه متولد شد و پس از به شهادت رسيدن پدر عزيزشان، علي (ع)، در سال 40 هجري به خلافت رسيد. مدت خلافت ايشان 6 ماه و 4 روز بيش‌تر نبود، چرا كه ايشان مجبور شدند تا با معاويه صلح كرده و خلافت را به او واگذار نمايد. آن‌چه از اخبار و روايات برمي‌آيد صلح امام حسن (ع) با معاويه دلايلي چند دارد كه يكي از آن‌ها آشفتگي اوضاع مسلمين بوده است كه به هيچ روي با جنگ و پيكار موافق نبوده است. بايد دانست كه هرگاه هدف و مقصود دو كس، در مسير زندگي يك‌چيز باشد ميان كردار و روش آنان نبايد فرق و تفاوتي ديده شود؛ هرچند يكي به صورت صلح با خصم و ديگري به صورت جنگ با دشمنان باشد. حسنين (ع) جز بر طبق آيات قرآن و سنت پيامبر (ص) كاري نكردند و به جز احياي شريعت و حمايت از حق و فضيلت و پايدار داشتن ستون‌هاي ديانت مقصودي نداشتند. در صلح و پيكار آنان به يقيين مصلحتي بوده كه حفظ دين آن را ايجاب نموده است. بنابراين، صلح امام حسن و پيكار امام حسين (ع) هر دو از يك مبنا سرچشمه گرفته و هر دو بزرگوار از يك قانون ثابت مسلم حمايت مي‌كردند. كتاب حاضر شرح مختصري است از شرايط زندگي و خلافت امام حسن (ع).