براوئر (1881-1966 م) يكي از فيلسوفان و رياضي‌دانان هلندي در اواخر قرن نوزدهم و اوايل قرن بيستم مي‌باشد. رياضيات و فلسفۀ براوئر آشكارا در هم تنيده‌اند. ريشه‌هاي رياضيات او به باورهاي اوليه وي دربارۀ عرفان بازمي‌گردد. ريشۀ ابي دقيق تاريخي انديشه‌هاي عرفاني ـ فلسفي براوئر ساده نيست، اما مي‌توان ردي از انديشه‌های عرفاني اروپايي و هندي، فلسفۀ كانت، شوپنهاور، پوانكاره و... را در شكل‌گيري تفكر او تشخيص داد. هم‌چنين براوئر را يكي از بنيانگذاران توپولوژي جديد مي‌دانند. حل مسالۀ پنجم هيلبرت براي حالت يك بعدي، پيش‌زمينۀ تحقيقات بعدي براوئر را شكل داد. اصول فلسفي شهودگرايي او را مي‌توان در مواردي خلاصه كرد، كه در كتاب حاضر به آن‌ها پرداخته شده است: رياضيات «آفرينش آزاد ذهن» است، مستقل از تجربه؛ به اين معنا كه رياضيات حاصل يك فرايند پويايي مداوم ذهني مستقل از تجربۀ معناي عام است؛ تنها «شهود پيشيني» در آفرينش آزاد رياضيات، حركت و زمان است؛ اشياي رياضي «ساختمان‌هاي ذهني» هستند؛ دامنۀ وجود اشياي رياضي ثابت نيست؛ رياضيات مستقل از منطق است؛ منطق يكي از كاربردهاي رياضيات است؛ و...