اگر بخواهيم حيات ادبيات آلماني را از آغاز تا امروز تقسيم‌بندي كنيم مهم‌ترين فصول آن چنين خواهد بود: ادبيات آلماني از پيدايي تا سدۀ هجده؛ از سدۀ هجده تا اوايل سدۀ نوزده (نهضت توفان و تهاجم)؛ نيمۀ دوم سدۀ نوزده تا پايان نخستين جنگ جهاني (پيدايي مكاتب ديگر)؛ از 1918 تا 1933 (ادبيات جمهوري وايمار)؛ از 1933 تا 1945 (ادبيات ناسيونال سوسياليستي ـ ادبيات مهاجرت)؛ از 1945 تا پايان سدۀ بيست (ادبيات ويرانه‌ها ـ ادبيات معاصر آلماني). ادبيات آلماني جدای از ادبيات فولكلور، ادبيات شفاهي، ادبيات مذهبي و نمونه‌هايي از اين دست، به صورت جدي‌تر از سده شانزدهم آغاز مي‌شود. «يورگ ويكرام» از نخستين نويسندگان رمان‌هاي آلماني است كه از جمله آثارش مي‌توان به «رشتۀ طلايي» (1557) اشاره كرد. در همين سال‌ها «هانس زاكس» و در سدۀ هفدهم «مارتين اوپيتس» پايه‌هاي ادبيات ملي آلمان را بنا كردند، اما مدت‌ها دست‌كم در عرصۀ زمان هيچ اثر با ارزشي پديد نيامد و كوشش ادباي آلماني مصروف شعر و نمايش‌نامه شد. تاليف نخستين رمان، به معناي صحيح كلمه بر عهدۀ «كريستف مارتين ويلاند» بود. رمان او به نام «آگاثون»، نخستين رمان مهم روان‌شناختي آلمان است. مجموعۀ حاضر به معرفي پيشينۀ ادبيات آلماني و سير تحول آن در ادوار مختلف، نيز درج داستان‌هاي كوتاه از نويسندگان آلماني‌زبان و شرح حال و ويژگي‌ آثار هريك از آن‌ها اختصاص يافته است. برخي از اين نويسندگان عبارت‌اند از: فرانتس كافكا؛ توماس مان؛ هرمان هسه؛ برتولت برشت؛ كورت كوزنبرگ؛ ماكس فريش؛ ولفگانگ بورشرت؛ و گونتر گراس.