يكي از راه‌هاي شناخت ميزان نوانديشي ما اين است كه معلوم شود تا چه ميزان مي‌توانيم متون گذشته را با رويكردهاي تازه بخوانيم و تا چه حد گريبان ذهنمان را از دست دريافت‌ها و داوري‌هاي تكراري رها كنيم. افرادي كه در همۀ حوزه‌ها به گونه‌اي متوازن نو شده‌اند و نوسادگي آن‌ها با سرشتشان درآميخته، اين توانايي را دارند كه همۀ پديده‌ها را با نگاهي تازه ببينند. بنابراين شيوۀ روبه‌رو شدن ما با پديده‌هاي پيرامون و نيز متون موجود نشان مي‌دهد كه ما تا چه اندازه نوانديش هستيم. نه اين كه ضرورتا ادبيات معاصر بخوانيم تا روشن شود كه نوانديش هستيم. مجموعۀ حاضر افزون بر دو مقاله حاوي مقالات همايش "بررسي نظريه‌هاي ادبي معاصر و پيوند آن با شعر ايران" است كه در روز پنج‌شنبه 24 اسفند 1385 در تالار حافظ شيراز برگزار گرديد. عناوين برخي مقالات بدين‌قرار است: "ضرورت نوانديشي در ادبيات/ كاووس حسن‌لي"، "مدرنيته در شعر شاملو/ صابر امامي"، "نشانه‌شناسي شعر/ حسن پاينده"، "شعري كه زندگي نيست/ محمد دهقاني"، "خروج از بيانگري در غزل عرفاني/ سيد مهدي زرقاني"، و "اكنون ابدي (زمان و روايت در شعر حافظ)/ عليرضا نيكويي".