آواي آسماني يا «گيتا»، بخشي از كتاب مهابهارات، يكي از متون حماسي هنديان، به شمار مي‌رود كه به باور پژوهشگران در سدۀ پنجم پيش از ميلاد سروده شده است. داستان به طور كلي در ميدان كارزار رخ مي‌دهد كه مي‌تواند استعارۀ ي از نبرد زندگي باشد. «كريشنا» يكي از شخصيت‌هاي باستاني و اساطيري هند است كه در اين كارزار نقش ارابه‌ران «آرجونا» را بر عهده دارد و آموزه هايش به صورت پاسخ به سوال‌هايي كه ارجونا از او مي‌پرسد موجب آگاهي و تعالي وي مي‌گردد. نخستين تفسير سانسكريت كه از اين متن موجود است اثر «شانكارا»، عارف هندي سدۀ نهم ميلادي است. كتاب در هجده فصل در قالب پرسش و پاسخ شامل سروده‌هايي است. هدف گيتا يا آواي آسماني بيش از آموزش نظريه به اجرا درآوردن دارما يا انجام وظايف فردي و اجتماعي است. دارما به معناي انجام وظايفي است كه موجب توفيق دنيوي و رهايي معنوي مي‌گردد. كريشنا معتقد است «آن كس كه در برابر لذت و درد يكسان به جامانَد، سزاوار حيات جاودان است. مادامي كه انسان غمزده و اندوهگين يا از رويدادهاي عالم مادي افسرده است اگر اين امور موجب شوند كه از راه انجام وظيفه‌اش منحرف گردد همچنان دستخوش جهل و ناداني است.»