از ديدگاه اسلام، سوگند ياد كردن عملي ناپسند بوده و اجتناب از آن بسيار مطلوب و پسنديده مي‌باشد. اما متفاوت بودن حالات انسان به هنگام سوگند ياد كردن از يك سو و انگيزه‌هاي مختلف به منظور قسم خوردن از سوي ديگر، موجب برخورد متفاوت قرآن كريم با انواع سوگندها شده است. لازم به ذكر است كه ممنوع بودن سوگند و نامطلوب بودن آن حكمي‌كلي است؛ ولي استثنابردار است. دربارۀ سوگندهايي كه خداوند متعال در قرآن كريم ياد فرموده، بايد گفت كه آن سوگندها داراي دو پيام و يك نتيجه هستند. نخست توجه به موضوعي است كه دربارۀ آن قسم ياد شده تا شنونده گاه با پي بردن به عظمت موضوع، در مفاد آن بيش‌تر دقت كند. و ديگري توجه به اهميت چيزي است كه قسم به آن تعلق گرفته است؛ خورشيد، شب و روز، نفس انسان و ساير چيزهايي كه در قرآن به آن‌ها قسم ياد كرده اموري بسيار مهم و داراي نكات برجسته و دقيق هستند. به عنوان نمونه خداوند به پيامبر خود در بيان فضايل حضرت علي(ع) مي‌فرمايد: "اي محمد سوگند به آن كه تو را به پيامبري برانگيخت اگر اهل زمين علي(ع) را دوست مي داشتند آن‌چنان كه اهل آسمان او را دوست دارند خداوند هرگز آتش دوزخ را خلق نمي‌كرد." حاصل و نتيجۀ اين دو پيام و نمونۀ ذكر شده آن است كه اين نوع سوگندها به دليل اثرات مفيد و سازنده با سوگندهاي لغو و بي‌پايه، كه به طور معمول همراه با نوعي توهين به مقام شامخ ربوبي و يا ساير مقدسات مي‌باشد، نسبتي ندارد. بنابراين بيان فضايل حضرت علي(ع) همراه با سوگند آن هم از جانب ائمۀ معصومين(ع) تعمق و تدبير بيش‌‌تري را از جانب مخاطبان براي شناخت آن بزرگوار مي‌طلبد.