تاكنون كتاب‌ها و آراي مردم‌شناسان ايراني به طور جدي مورد بحث و بررسي قرار نگرفته است. واقعيت آن است كه بدون مرور انتقادي انديشه‌ها و ايده‌ها، نقاط ضعف و قدرت آن‌ها آشكار نمي‌شود. مردم‌شناسي و آثار آن نيز از اين قاعده مستثني نيست؛ راهي كه به انديشه‌اي مستحكم در اين ادبيات ختم مي‌شود، يگانگي افراد متفاوت در يك رويكرد متحد است؛ يگانگي‌اي كه محتوايي انتقادي را دربردارد. ساده‌انگاري است اگر گمان كنيم كه بدون نقد، عمق و ژرفاي نظري در ادبيات مردم‌شناسي به دست مي‌آيد، شايد به همين دليل است كه مجلات علمي مردم‌شناسي جهان چون "مردم‌شناسي آمريكايي" و "قوم‌شناس آمريكايي" تا اين اندازه به نقد كتاب اهميت مي‌دهند. كتاب حاضر نيز گامي در اين راه به شمار مي‌آيد. كتاب شامل سلسله‌اي از نشست‌هاي پژوهشكدۀ مردم‌شناسي (26 نشست) مي‌باشد كه هدف از برگزاري آن‌ها بازانديشي و آثار مردم‌شناسي و ادبيات ميان رشته‌اي مرتبط با آن بوده است. مرور انتقادي اين آثار، اشراف بيش‌تري به نظرگاه ما نسبت به نيازهاي مطالعاتي در اين شاخه از علوم اجتماعي خواهد داد. موضوع برخي از نشست‌ها عبارت‌اند از: نقد كتاب مستطاب آشپزي از سير تا پياز اثر نجف دريابندري، زن و فرهنگ اثر محمد ميرشكرايي و عليرضا حسن‌زاده، فرهنگ نظريه‌هاي فمينيستي اثر فيروز مهاجر و...، عزيز و نگار اثر يوسف عليخاني، افسانۀ زندگان اثر عليرضا حسن‌زاده، و عشق و شعبده اثر نغمه ثميني.