پس از آن كه امام حسين (ع) و يارانش در كربلا به شهادت رسيدند، قيام‌هاي متعددي به خونخواهي آن‌ها عليه حكومت جور در گوشه و كنار مملكت اسلامي انجام شد. اين قيامها معمولا از حمايت‌هاي مردمي برخوردار بودند. برخي از اين قيام‌هاي شيعي عبارت‌اند از قيام حجر بن عدي در سال 51 هـ . ق، قيام توابون در سال 65 هـ . ق، قيام زيد بن علي در سال 122 هـ . ق و قيام يحيي بن زيد در سال 125 هـ . ق. در كتاب حاضر دو قيام حجر بن عدي و توابون شرح داده شده است. حجر بن عدي از مشاهير صحابۀ پيغمبر و از دوستداران علي ابن طالب (ع) بود كه در جنگ قادسيه شركت داشت و نيز در واقعۀ جمل و صفين در ركاب حضرت علي (ع) بود. حجر بعدها در كوفه سكونت جست و زياد بن ابيه او را متهم به قصد شورش نمود و به دمشق نزد معاويه فرستاد. معاويه نيز او را با جمعي از يارانش به شهادت رساند. توابين نيز عده‌اي از شيعيان كوفه بودند كه چندسالي بعد از واقعۀ كربلا از قصوري كه در ياري امام حسين (ع) كرده بودند، تائب و پشيمان گشتند و خود را توابين يا توبه كنندگان ناميدند. اين عده به رياست سليمان ابن صرد خزاعي در محلي به نام عين‌الدوله جمع شدند و به خونخواهي امام حسين برخاستند، اما كاري از پيش نبردند و به دست عبيدالله بن زياد مغلوب و منكوب شدند.