عصر صفويان (907-1148 هـ . ق) سلسله‌اي كه در سپيده‌دم قرن شانزدهم، ايران را تحت سيطرۀ خود درآورد، غالبا به عنوان سرآغاز تاريخ جديد ايران مورد توجه قرار گرفته است؛ زيرا دولتي كه آن‌ها تشكيل دادند، نشانگر پيدايش دولت ملي ايران بود. جامعۀ صفوي از بسياري ابعاد، از ضرب سكه گرفته تا ساختارهاي اجرايي، الگوها و رويه‌هاي مغول و تيموري را تداوم بخشيد و آگاهانه مشروعيت خود را بر سنت كهن بنا نهاد. صفويان قسمت اعظم ايران را تحت لواي دستگاه سياسي واحدي درآورده، شيوۀ زندگي خانه به دوشي قبيله‌اي را به جامعۀ يكجانشين مبدل ساختند كه بيش‌تر درآمد آن از طريق تجارت و كشاورزي حاصل مي‌شد. نكتۀ بسيار با اهميت اين كه صفويان، مفهومي از پادشاهي موروثي مركب از اقتدار ارضي با مشروعيت ديني مطرح كردند كه با اندك جرح و تعديل تا قرن بيستم دوام يافت. هم‌چنين نهادهاي اجرايي متعددي كه در عصر صفوي به وجود آمده يا از دوره‌هاي قبلي اقتباس شده بودند، تا عصر قاجار به خوبي به حيات خود ادامه دادند. نهايت اين كه عصر صفوي نشان‌گر شروع مناسبات دايمي و با ثبات ديپلماسي و تجاري بين ايران از سويي و اروپا و جهان وسيع‌تر از سوي ديگر بود و به همين ترتيب گواهي بود بر الحاق ايران به شبكۀ جهاني سياست و تجارت. كتاب حاضر حاوي چهار مقاله در تاريخ، اقتصاد و سياست خارجي صفويان تحت اين عناوين است: ديپلماسي ايران در قبال عثماني طي دورۀ سلطنت شاه سليمان اول؛ تجارت طلا در اواخر عصر صفوي بين ونيز و سورات؛ تجار در عصر صفوي؛ و ادغام ضرابخانه و وخامت مسكوكات در اواخر دورۀ صفوي.