الكساندر كويره يكي از برتر تاريخ‌نگاران علم در سدۀ بيستم است، بي‌شك درك هم‌دلانۀ او از انديشۀ پيشينيان، توانمندي بي‌مانندش در راه جستن به جهان فكري افرادي چون ياكوب بومه، نيوتن و دكارت و آن‌گاه، به نقش كشيدن جهان بدان‌سان كه در چشم آن‌ها جلوه مي‌كرده است، الگوي درخوري براي تاريخ‌نگاران پس از وي فراهم آورده است. آغاز شيوۀ هرمنوتيكي در تاريخ‌نگاري علم نيز به او نسبت داده شده است. كويره در تاريخ‌نگاري دروني علم به محتواي انديشگي علم مي‌انديشد و بر اين نكته دست مي‌گذارد كه هر نظريۀ علمي بر بستري از پيش‌فرض‌هاي مابعدالطبيعي تكيه زده است. براي كويره، دانش نوين آن‌چنان كه در كار كپرنيك، كپلر و نيوتن بيان شده است، وامدار كشف يك روش علمي نوين نيست، بلكه وامدار داد و ستد آدمياني است كه دست‌اندركار ساماندهي دانش بوده‌اند و نگاهي تازه به مابعدالطبيعه است كه راه را بر دانش و انديشۀ مدرن هموار ساخته است. وي بر آن است كه بي‌مدد مابعدالطبيعۀ افلاطوني يا نوافلاطوني علم نوين ممكن نمي‌باشد. كويره در كتاب حاضر اشاره‌اي به جنبۀ امكاني و نه ضروري، داد و ستد علم و مابعدالطبيعه دارد. در نظر وي، در فرجام سير از جهان بسته به كيهان بيكران، اين مابعدالطبيعۀ دكارتي بود كه با علم نيوتني پيوند خويشاوندي بست و مابعدالطبيعۀ خداباور نيوتن را، كه در پشتگاه فلسفي علم نيوتني خانه كرده بود، به خوابگاه فراموشي روانه ساخت. در اين كتاب هم‌چنين تاريخچۀ كيهان‌شناسي با نگاهي به آراي دانشمنداني چون كپلر، نيوتن، دكارت، لايب نیتس و... بيان شده است.