تا انسان خدا را نشناسد به هر مرتبهاي از علم و ادراك هم برسد، شناخت او نسبت به هستي و آفرينش و خداوند كامل نميشود و هرچند علم و ادراكات بيشتر باشد مانند درخت بيحاصل، ميوهاي نخواهد داد. انسان از راههاي مختلف ميتواند به خداشناسي برسد. البته اين شناخت، نسبي است و هرگز هيچكس نميتواند به طور كامل، ذات متعالي پروردگار را بشناسد. راههايي كه ميتوان با خداوند ارتباط برقرار كرد، عبارتاند از: راه دل (عشق)؛ راه حس و علم و انديشيدن در طبيعت؛ و راه عقل و فلسفه. سادهترين اين راهها، راه دل يا فطرت است كه از آن ميتوان با نام "عشق" نيز ياد كرد. عشق و ايمان به منزلۀ يك مبدا غيبي و الهي در درون انسان وجود دارد و با تكيه و استفاده از اين گنجينه ميتوان سريعتر از ساير موارد به خداشناسي رسيد. نوشته حاضر به مباحثي تربيتي و مذهبي چون خودشناسي، خداشناسي، شكرگذاري از خداوند، عدم دلبستگي به دنيا، نقش دعا و عبادت در زندگي و... ميپردازد.