نادرشاه (1100-1160 هـ . ق)، موسس سلسلۀ افشاريه و پسر امامقلي از طايفۀ افشار بود كه در دستجرد دره گز متولد شد. وي در كودكي پدر خود را از دست داد و با مادر زندگي مختصري داشت. در 18 سالگي با مادرش به اسارت تركمانان افتاد و بعد از وفات مادر، از نزد آنان گريخت و در ابيورد به خدمت باباعلي بيگ درآمد و رياست سواران او را يافت. پس از آن دو دختر او را، يكي پس از مرگ ديگري به همسري خويش درآورد و بعد ازمرگ باباعلي بيگ در سال 1136 هـ .ق، بر ابيورد و سپس بر كلات مسلط شد. نادر بعد از آن نيشابور را گرفت و به خدمت شاه طهماسب دوم صفوي پيوست و پس از قتل رقيب خود، فتحعلي خان قاجار، مشهد را مركز حكومت خود قرار داد. نادر در جنگ‌هاي خوار تهران، مورچه‌خورت اصفهان و در نهايت زرقان فارس، اشرف افغان را شكست داد، اصفهان را گرفت و شاه طهماسب دوم را به قصر سلطنتي اصفهان وارد كرد. بدين‌گونه افغان‌ها بعد از تقريبا 7 سال اقامت در ايران، به كلي از ايران خارج شدند. نادر شهرهاي ديگر ايران را نيز گرفت و هنگامي كه خبر شكست شاه طهماسب دوم از عثماني‌ها را شنيد او را عزل كرد و طفل چندماهۀ او، عباس ميرزا را، با نام شاه‌عباس سوم صفوي به سلطنت نشاند. نادر در دوران سلطنت خود به كشورگشايي پرداخت، دهلي را فتح كرد و در جنگ كركوك عثماني‌ها را شكست داد. نادر در اواخر عمر، به سبب بدگماني به فرزند خود و نوميدي از ترقيات، بسيار خشمگين و ناراضي و ظالم شد و بناي ظلم و تعدي بر رعيت گذاشت و مخصوصا در مصادرۀ اموال مردم و مطالبه و اخذ ماليات‌هاي گزاف افراط كرد و سرانجام از ترس جان، در صدد برآمد كه با ياري ازبك و افغان، امراي قزلباش را نابود كند. اما آن‌ها كه از اين امر اطلاع يافتند، در شبي كه فرداي آن، نادر مصمم به قتل ايشان بود، در فتح آباد قوچان او را هلاك كردند و سرش را نزد برادرزاده‌اش، عادلشاه افشار كه در هرات بود، فرستادند.