ساخت و ساز يكي از نيازهاي بشر است و در طول تاريخ، بشر همواره بر حسب تقاضا، ساختمان‌هايي كه گاهي بر اثر عوامل گوناگون تخريب شده‌اند. براي ساخت و ساز از سويي نياز به برداشت ذخاير طبيعي است و از سوي ديگر لازم است آوار ساختمان‌هايي كه تخريب مي‌شوند در محيط دفع گردند. در هر دو صورت، انسان، محيط زيست خود را تغيير داده و آلوده‌ مي‌كند. در ايستگاه آبعلي، از سال 1342 تا سال 1356، زباله‌هاي شهر تهران، جمع‌آوري و سوزانيده مي‌شد. عمليات دفن زباله‌ها در اين محل، از سال 1356 شروع و تا 1369 ادامه يافت. در طول اين سال‌ها، بيش از نيمي از زباله‌هاي تهران، كه عمدتا مربوط به 13 منطقه‌ي شهرداري بوده است، در اين مكان دفع گرديده است. در اين راستا در كتاب حاضر، مطالبي در باب بازيافت مصالح ساختماني، بازيافت بتن، تخريب ساختمان‌ها، حفظ محيط زيست به خصوص در ايستگاه آبعلي و موارد مصرف آوارها، سيمان، بلوك گچي آواري، سابقه‌ي دفع زباله و نخاله در ايستگاه آبعلي، ميزان مقاومت بتن ساخته شده با سنگدانه‌هاي بازيافتي و... با استفاده از نمودارها و جداول بيان شده است.