آب، به عنوان يكي از عناصر كليدي در توسعه‌ي اجتماعي ـ اقتصادي كشورها به شمار مي‌آيد. هرچند، منابع آب قابل دسترس، مقدار تقريبا ثابتي دارد، ولي تقاضاي آب به لحاظ رشد جمعيت، صنعت، كشاورزي و ساير نيازها رو به افزايش است. بنابراين آب به عنوان منبعي كم‌ياب، به ويژه در مناطق خشك و نيمه‌خشك تلقي مي‌شود. از آن‌جا كه منابع آب به طور مستقيم مي‌تواند رشد و توسعه‌ي اجتماعي را تحت تاثير قرار دهد، به عنوان زيربناي فعاليت‌هاي عمراني محسوب مي‌گردد. با توجه به اهميت و نقش برنامه‌ريزي در رشد و توسعه‌ي كشور، نويسنده در كتاب حاضر سعي كرده تا مخاطبان را با اصول برنامه‌ريزي در منابع آب آشنا سازد.