fiogf49gjkf0d
خود ـ زندگي‌نامه‌نويسي در ايران پديده‌اي جديد است كه تاريخ آن از حدود يك سده فراتر نمي‌رود. اين پديده نيز مانند بسياري از موارد ديگر ـ هم‌چون نمايش‌نامه و رمان در حوزه‌ي هنر كلامي ـ رهاورد مدرنيته‌ي اروپايي بود. سفرنامه‌ي ناصرالدين شاه و يادداشت‌هاي روزانه‌ي اعتمادالسلطنه از نمونه‌هاي اوليه‌ي آن هستند و در ميان آن‌چه كه در دست است، "شرح زندگاني من" اثر "عبدالله مستوفي" نمونه‌ي برجسته‌اي به شمار مي‌رود كه شامل تاريخ اجتماعي و اداري دوره‌ي قاجاريه است. نكته‌ي حائز اهميت اين كه عبدالله مستوفي نه تنها از نظر حرفه‌ي اصلي خود؛ يعني مديريت مالي، فردي دانش‌آموخته و مجرب بود، بلكه از نظر شخصيت فرهنگي ـ اجتماعي در بسياري ديگر از حيطه‌هاي علم و ادب نيز از فرهيختگي و نخبگي بي‌مانندي بهره داشت و تركيبي از سنت و مدرنيته را در خود گردآورده بود. وي هم‌چنين ژانر زندگي‌نامه را به خوبي مي‌شناخته و از ويژگي‌هاي كلامي و محتوايي آن آگاهي داشته است. نثر وي در كتابش، ساده، روان و پخته است. كتاب حاضر، جلد دوم از مجموعه‌ي "شرح زندگاني من" است كه از سلطنت احمدشاه قاجار تا انقراض سلطنت قاجاريه را دربرمي‌گيرد.