تصويرسازي هنري است كه در طول تاريخ، بيش از ديگر رشته‌هاي هنري گسترش و كاربردهاي گوناگوني يافته است. بررسي آثار تصويرسازي به جا مانده از دورترين اعصار تاريخ تاكنون، به ويژه دوره‌هاي اوج‌گيري هنر ايران اسلامي، ما را با كيفيت روان‌شناختي، مسائل فرهنگي و اعتقادي و روابط اجتماعي دوره‌هاي تاريخي آشنا مي‌سازد. نويسنده ضمن بررسي تخصصي تعاريف و چگونگي پيدايي هنر تصويرسازي، تفاوت‌هاي اين رشته‌ي تخصصي هنر با ساير رشته‌ها و سير تحول آن را در عصر صفويه و قاجار بيان مي‌كند. زيرا از ميان دوره‌هاي تاريخي مختلف ايران اسلامي بيش‌ترين تغيير و تحول در سبك و سياق هنري در دوران صفويه و قاجار شكل گرفت. دگرگوني‌هاي عميق ايجاد شده در اين مقطع تاريخي، نتيجه‌ي فعل و انفعالات سياسي و اجتماعي است كه در سطح جهان رخ داده و سرزمين ايران از اين تغيير و تحولات بي‌نصيب نبوده است. پيدايش و سقوط شاهان لايق و نالايق از ابتداي صفويه تا پايان قاجار و راه‌يابي مستشرقان، جهانگردان و مسيونرهاي غربي به دربارهاي ايران و نيز عوامل گوناگون اجتماعي، ضمن تاثيرگذاري بر روابط اجتماعي سنتي ايرانيان، هنر ريشه‌دار اين سرزمين را به شدت تحت تاثير قرار داد.