بسياري از نمادهاي ايراني از جانداران گرفته شده است مثل گياهان، حيوانات، ميوه‌ها و گل‌ها، حتي به خورشيد و آتش نيز در فرهنگ ايراني جان بخشيده شده و مفاهيم غني يافته‌اند. اولين كسي كه در طول تاريخ براي حيوانات و گياهان حقوقي قايل شد و مردم را از كشتن و آزار رساندن به آن‌ها بازداشت، زرتشت بود. زرتشت نشان داد كه بايد به همه‌ي موجودات و آفريده‌هاي اهورامزدا ارج نهاد و تمامي نيك‌انديشان نيز چنين كنند. در زمان ساسانيان اين انديشه منحرف شده و به پستي گراييد. در اين دوره تعدادي از حيوانات مانند گاو جنبه‌ي تقدس پيدا ‌كردند. گذشته از اين رسوم ديني و مذهبي، برخي رسم‌ها نيز وارد رفتارها و كنش‌هاي اجتماعي شد. مثلا نام‌گذاري‌ها كه سعي مي‌كردند نام، همراه نام حيوان باشد. به عنوان نمونه اسب را مي‌توان در اسامي لهراسب، گشتاسب و جاماسب ديد يا سگ كه به عنوان حيواني دلير و وفادار بود در لقب كوروش، (سپاكو) وجود دارد و هم‌چنين در واژگان سكستان (سيستان) و سپاهان. حتي برخي نام زرتشت را نيز به معناي شتر زرد مي‌دانند. كتابچه‌ي حاضر به معرفي نمادها اعم از حيوانات و گياهان، كه به صورت نمادين و با ريشه‌هاي آييني در ايران جلوه‌گر شده‌اند، نيز معرفي جشن‌هاي ايران باستان اختصاص يافته است.